กลิ่นอายรักกลางตะวัน (อ่านฟรีจนจบ แล้วติดเหรียญ)

###คำชี้แจง ปฐมฤกษ์จากนักเขียนตัวน้อย###

คำชี้แจงจากผู้เขียน

นิยายเรื่องนี้ เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งหากชื่อ-นามสกุลของตัวละครไปพ้องกับบุคคลใด   ผู้เขียนต้องขออภัยเป็นอย่างสูง

ตามที่ผู้เขียนได้แจ้งไปแล้วข้างต้นว่า เป็นเรื่องสมมุติที่ผู้เขียนตั้งใจเขียนเพื่อความบันเทิงเท่านั้น  มิได้มีเจตนาจะพาดพิง  ลบหลู่ทำลายหรือหมิ่นเกียรติและศักดิ์ศรีของใคร  หรือสถาบันอาชีพใด เพราะคนทุกคน  อาชีพทุกแขนง ต่างมีเกียรติและศักดิ์ศรีเท่าเทียมกันภายใต้กฎหมายรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นพระประมุข หากคำบางคำที่ผู้เขียนถ่ายทอดเรื่องราวไม่ถูกต้อง ผู้เขียนต้องกราบขออภัยเป็นอย่างยิ่ง 

ด้วยรัก

 รำข้าว

ห้ามผู้ใดคัดลอก ดัดแปลง และแก้ไขเพิ่มเติมนิยายเรื่องนี้ทุกกรณี หากฝ่าฝืนทำการดังกล่าวโดยไม่ได้รับการอนุญาตจากผู้เขียน ผู้เขียนจะดำเนินการตามกฎหมายสูงสุดทั้งกฎหมายแพ่งและอาญาที่คุ้มครองด้านลิขสิทธิ์หนังสือ

###สปอยบางฉากในเรื่อง####

           “ลิด้า! เป็นอะไร” 

            “ลิด้า”

            เพียงครู่ คนด้านในที่ถูกเรียกก็เปิดประตูผางออก ร่างเล็กมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันกาย สีหน้าโกรธสุดขีด  ตาโตแวววาวพร้อมก้าวเข้ามาหาเขาอย่างเอาเรื่อง 

            “เป็นอะไรงั้นหรอ? นี่ไงล่ะ”เธอชี้มายังรอยแดงจ้ำตรงลำคอและเนินอกของตัวเองพร้อมต่อว่า "ครั้งที่สองแล้วนะที่พี่ทำรอยบ้า ๆ นี่ทิ้งไว้บนตัวหนู ไอ้พี่บ้า! ไอ้...” เธอสบถอารมณ์โมโหโกรธเริ่มมา

            “เดี๋ยวลิด้า  ใจเย็น ๆ ” เขารีบจับข้อมือเล็กที่เข้ามาประทุษร้ายเขา

            “ใจเย็นหรอ  เห็นไหมเนี่ย! ๆ  แบบนี้หนูจะมีหน้าไปเจอหน้าใครเขาได้”

           ลลิดาจ้องหน้าธีร์ระอย่างเอาเรื่อง  เธอกับเขาแต่งงานกันเพื่อตบตาคนอื่นเท่านั้น เรื่องเมื่อคืนก็แค่เผลอไป 

            เขาไม่มีสิทธิ์ทำกับเธอแบบนี้   อีกอย่างเขาก็รู้ดีว่าเธอกับกวินทร์ยังไม่ได้เลิกรากัน ทำไมต้องหาเศษหาเลยกับเธอแบบนี้ด้วย  เธอไม่ชอบ!! 

            ขืนเธอยังอยู่ในสถานะนี้ต่อไป เธออาจจะเสียตัวให้เขาจริงๆ ก็ได้ เห็นทีต้องทำความเข้าใจขั้นเด็ดขาดแล้ว  ไม่ก็…ล้มเลิกทุกอย่าง  ดีกว่าให้เรื่องเป็นแบบนี้

            “เห็นครับเห็น  แต่แค่รอยคิสมาร์กแบบนี้ไม่กี่วันก็หาย เชื่อพี่”

          “หนูทราบค่ะ แต่พี่ไม่มีสิทธิ์ทำ ไม่มีสิทธิ์!! เข้าใจไหมคะ” ลลิดาดึงข้อมือกลับ พร้อมกับหมุนตัวเข้าห้องน้ำ โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดนั้นของเธอคล้ายจะเป็นการราดน้ำมันลงบนกองไฟที่ดับมอดแล้วเมื่อคืนให้กลับมาลุกโชนขึ้นอีกครั้ง 

            ‘เขาไม่มีสิทธิ์ แล้วใครกันล่ะที่มีสิทธิ์’

            กวินทร์งั้นสิ!!

            ดวงตาเรียวคมดุตวัดมองยังร่างบอบบางอย่างขึ้งเคียด ก่อนจะย่อเข่าก้มช้อนร่างน้อยนั้นไปวางบนโซฟาพร้อมจะบรรเลงบทรักเป็นการลงโทษอีกฝ่ายอีกครั้ง

            “กรี๊ด ๆ ปล่อยนะ!! พี่จะบ้าหรือไงเอะอะๆ ก็จะปล้นจูบหนูอยู่เรื่อย”เธอดิ้นพร้อมกับจับปมผ้าขนหนูไว้แน่นก่อนจะผรุสวาทขึ้นอีกระลอก “ปล่อยนะ ไอ้...”

            “หยุด!! ถ้าด่ามาอีกคำเดียวพี่กลืนเราลงท้องแน่” 

(นิยายเรื่องนี้เป็นเหมือนการเล่าเรื่องของคุณหมอสาวคนหนึ่งที่เพิ่งจบแพทย์  มาเป็นหมออินเทิร์นในต่างจังหวัด  ฉะนั้นเนื้อเรื่องแรกเริ่มจึงค่อนข้างเนือย  เหมือนค่อยๆ เห็นการเติบโตของตัวละคร เรียนรู้สัมผัสชีวิตการทำงานของหมอคนหนึ่งจริงๆ  หากใครชอบฝากกดตามและเป็นกำลังใจให้ไร้ตเตอร์ด้วยนะคะ  ขอบคุณค่ะ)